Ismail Hakkı Bursevi Hazretleri’nin Ruhul Beyan Tefsiri eserinde geçen arı ve karıncanın ibretlik kıssası.
Bir arı, bir karıncanın bin bir güçlükle taneyi yuvasına götürdüğünü görünce, ona şöyle seslendi:
“-Ey karınca, bu kendine yüklediğin nasıl bir meşakkat, seçtiğin nasıl bir yüktür? Gel de benim yediğim içtiğim yeri bir gör. En güzel ve en hoş yiyecekler benden artmadıkça padişahlara ulaşmaz. İstediğim yere konar, istediğimi seçer ve istediğimden yerim.”
Bu sözleri söylerken uçtu ve kasap dükkânında bir etin üzerine kondu. Kasap elindeki bıçağı o mağrur arının üzerine öyle bir vurdu ki onu iki parçaya böldü ve yere attı. Karınca gelip onu ayağından çekti ve şöyle dedi:
“Nice bir anlık şehvet vardır ki, sahibini uzun zaman üzüntüde bırakır.”
Arı ise: “Beni istemediğim yere götürme” dedi. Karınca da:
“Kim hırs ve şehveti sebebiyle dilediği, arzu ettiği yere konarsa, onu istemediği yere götürürler” diye karşılık verdi.
Kaynak: İsmail Hakkı Bursevî, Rûhu’l-Beyân, 16.Cilt, Erkam Yayınları
